ROZDZIAŁ PIERWSZY

           

10 GRUDNIA

                    - Max, kurwa, nie dam rady sam tego wszystkiego utrzymać - jęknąłem, ledwo nie wyrywając sobie z nerwów włosów - Przecież nikt się teraz nie będzie przeprowadzał.
          Czarnoskóry chłopak siedział obok mnie przy kuchennym stole i wystukiwał rytm o blat kluczykami od samochodu. Westchnąłem ciężko i otworzyłem laptopa.
           - Zawsze możesz spróbować - wzruszył ramionami uderzając minie otwartą dłonią w plecy - Dawaj, pisz. Na pewno ktoś się zgłosi.
           - I co ja mam niby pisać? Wynajmę pokój w nowoczesnym apartamencie, bo mój współlokator chce mieć cipkę swojej dziewczyny dostępną dwadzieścia cztery godziny na dobę- dłoń Maksa tym razem wylądowała na tyle mojej głowy, a ja zaśmiałem krótko.
           - Dobra, żartowałem. No ale serio mam tak pisać? Ne chcę nikogo innego niż Ciebie - wpisałem w wyszukiwarkę stronę gdzie wstawia się takowe ogłoszenia i utworzyłem konto.
           - Stary, to zabrzmiało pedalsko - odchylił się na krześle, zakładając ręce za głowę - No ale zobacz... Jak trafi Ci się jakaś super laska to nawet wyjdzie Ci na dobre. Chyba, że zamieszka z Tobą jakiś pedał to już nie będzie latał w samych gaciach i się tym w ogóle nie przejmował.
           - Żebyś kurwa Ty nie miał się zaraz czym przejmować - warknąłem, zastanawiając się co mam wpisać w ogłoszeniu. Max parsknął śmiechem i wstał od stołu.
           - Dobra, ja lecę, bo Lisa na mnie czeka na dole. Jak coś to dzwoń, a jakby się ktoś zgłosił to od razu mnie wołaj. Muszę wziąć pod lupę Twojego nowego współlokatora - przybiliśmy "żółwika" na pożegnanie - Trzymaj się, bro!
         
                     Ponad godzinę zajęło mi sformułowanie całego ogłoszenia, a następne piętnaście minut wahałem się nad kliknięciem przycisku "Dodaj.
           Gdybym tylko był w stanie utrzymać sam mieszkanie nie kwapiłbym się, by szukać nowego współlokatora. Równie dobrze mógłbym też je sprzedać, ale było tak zajebiste, że nikt o zdrowych zmysłach by tego nie zrobił, wierzcie mi.
           - Ja pierdolę - mruknąłem i dodałem ogłoszenie, chowając głowę między rękoma i opierając czoło o chłodny blat.

WYNAJMĘ POKÓJ JEDNOOSOBOWY W NOWOCZESNYM APARTAMENCIE

Witam,

mam do wynajęcia pokój jednoosobowy w nowoczesnym, stylowym apartamencie tuż przy Parku Centralnym. Mieszkanie jest wyposażone we wszystkie sprzęty AGD i RTV, bezprzewodowy Internet i kablówkę.

Dodatkowo obydwa piętra posiadają łazienkę i osobną toaletę.

Cena do negocjacji.

ZAPRASZAM

           To czekanie zaczynało mnie już powoli denerwować. Od dwóch godzin nikt się nie zgłosił. Naprawdę żadna osoba w tym pierdolonym Nowym Jorku nie chciała zamieszkać w takim apartamencie? Nie byłem dojną krową i nie zamierzałem brać za wynajem nie wiadomo jakich pieniędzy. A w porównaniu do niektórych ofert to mógłbym śmiało stwierdzić, że to jest naprawdę dobra okazja.

           Właśnie zamierzałem pójść pod prysznic, gdy mój telefon komórkowy się rozdzwonił. Od razu nacisnąłem zieloną słuchawkę i przyłożyłem sprzęt do ucha.

           - Tak słucham?

           - Dzień dobry, czy dodzwoniłem się do pana Justina Biebera? Ja dzwonię w sprawie wynajmu pokoju - zagryzłem wargę słysząc męski głos po drugiej stronie.

           - Tak, tak. To ja. Od razu mówię, że interesuje mnie tylko wynajem pokoju od zaraz.

           - Oh... - westchnięcie zasugerowało mi, że już byłem na przegranej pozycji - Myślałem jednak o czasie po Nowym Roku, bo dopiero wtedy wracam do miasta.

           - Potrzebuję od teraz, ponieważ mieszkanie jest drogie w utrzymaniu jeżeli mieszkałbym sam. No chyba, że zgodzi się Pan zapłacić za te dwa tygodnie od dzisiaj to będę mógł się zgodzić - przeczesałem palcami włosy i ściszyłem telewizor.
           - Nie no, nie. Chciałbym pierw oglądnąć pokój i w ogóle, więc tak trochę ciężko się na coś takiego zgodzić. Sam Pan rozumie.
           Mimo wszystko miał rację.
           - No szkoda, szkoda - westchnąłem - No niestety, będzie Pan musiał poszukać czegoś innego, do widzenia.
           Rozłączyłem się i rzuciłem telefon obok na kanapę. Jedyną pocieszającą myślą było to, że ktoś jednak zagląda i jest zainteresowany wynajmem. Dlatego miałem nadzieję, że kolejny telefon przyniesie oczekiwane efekty.
           Kiedy po chwili znowu po mieszkaniu rozległa się melodia, od razu odebrałem.
           - I co, dzwonił ktoś? - to był Max. Oparłem się wygodniej o kanapę, kładąc laptopa na kolanach i logując się na pocztę.
           - Jakiś koleś, ale chciał dopiero po Nowym Roku. Jak nikt się nie zgłosi to wystawię na sprzedaż albo na wynajem całego, bo co innego mogę zrobić.
           - Nie pękaj, bro. Jeszcze jest czas. Jak coś to pożyczę Ci kasę, żebyś przebiedował do stycznia - uśmiechnąłem się pod nosem. Mimo, że Max często działał mi na nerwy to od śmierci rodziców był mi najbliższą osobą.
           - Czekaj, na pocztę ktoś chyba napisał - mruknąłem, otwierając mejla - Dzień dobry, jestem zainteresowana wynajmem pokoju nawet dzisiaj, niestety nie mogłam skontaktować się z Panem przez telefon, bo ukradli mi komórkę. Czy możemy się umówić na spotkanie? - przeczytałem mu mejla.
           - O, jakaś laska! To odpisuj szybko, może akurat Ci się trafi.
           - Ale nie wydaje Ci się to dziwne? Jeszcze otworzę, a ona mi walnie kulkę w łeb - usłyszałem stłumiony chichot w słuchawce.
           - Czasami naprawdę zachowujesz się jak baba, Bieber. Nie panikuj tylko odpisuj. Ja muszę kończyć, jesteśmy na esach*.
           Nabrałem haust powietrza i odpisałem, zapraszając "@viv28" na spotkanie tutaj, w mieszkaniu na godzinę osiemnastą.
           Miałem jeszcze ponad dwie godziny więc dla lekkiego odstresowania zalogowałem się na Facebook'a.

           Janette Ray: Jakieś plany na wieczór? Może piwko? ;D
           Justin Bieber: Odpada, mam spotkanie, muszę znaleźć współlokatora, bo inaczej jestem udupiony. :/
           Janette Ray: Uła, to już nie będę mogła przychodzić na noc? :<

           Nie zrozumcie mnie źle. Jane była moją dobrą znajomą z niewielkim plusem.

           Justin Bieber: Ostatnio chciałem to nie przyszłaś.
           Janette Ray: Byłam chora...
           Justin Bieber: Jak ja chcę to zawsze jesteś chora.
           Janette Ray: Nie prawda! Teraz mogę przyjść. :*
           Justin Bieber: Mówiłem już, że mam spotkanie.
           Janette Ray: Pewnie szukasz jakiejś ładnej współlokatoreczki... Mam być zazdrosna?
           Justin Bieber: Nie, potrzebuję kasy... A nawet gdyby to wiesz jaką mieliśmy umowę, tak?
           Janette Ray: Tak, bez zobowiązań i dla zabawy.
           Justin Bieber: Więc koniec tematu. Mogę jutro przyjechać.
           Janette Ray: Nie chcę u siebie... Wolę u Ciebie.
           Justin Bieber: Będziesz musiała siedzieć cicho.
           Janette Ray: Ostatnio dałam radę...
           Justin Bieber: Nie miałaś innego wyjścia mając zajętą buzię. :P
           Janette Ray: Pieprz się, Bieber.
           Justin Bieber: Poczekaj do jutra, trzymaj się, Bejbe.

           Wylogowałem się i z hukiem opadłem na bok, na kanapę.

           Otworzyłem gwałtownie oczy, gdy rozległ się dzwonek do drzwi. Usiadłem i rozejrzałem się dookoła przecierając twarz dłońmi. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że musiałem zasnąć. Z jednej strony to dobrze, bo nie dłużył mi się czas jednak teraz, gdy spojrzałem w kierunku kuchni, której blat wyglądał jakby jadło przy nim stado świń stwierdziłem, że mogłem spożytkować te dwie godziny bardziej praktycznie.
           I po prostu posprzątać.      
           - Idę już, idę - mruknąłem słysząc dzwonek po raz kolejny.
           Przeczesałem szybko włosy palcami i na tyle na ile było to możliwe ogarnąłem się, żeby jakoś wyglądać. Nic jednak nie ukryje tego, że dopiero co wstałem.
           Otworzyłem drzwi i ujrzałem w nich drobną brunetkę. Właśnie rozwinęła szalik; musiało zrobić jej się gorąco.
           - Cześć, Ty jesteś Justin? Dobrze trafiłam? - wychyliła się na jednej nodze w prawo i sprawdziła numer mieszkania, uśmiechając się lekko. Włosy upięte miała w luźnego warkocza i musiała coś trenować, bo przez materiał obcisłych dżinsów formowały się lekkie mięśnie ud.
           - Tak, tak, zapraszam, wchodź - przepuściłem ją w drzwiach - Przepraszam, że musiałaś czekać, ale zasnąłem.
           - Obudziłam Cię? - odwróciła się do mnie, lustrując mnie wzrokiem, a potem rozejrzałam się dookoła - Wybacz, nie chciałam. Naprawdę tutaj pięknie i nowocześnie. Czemu szukasz współlokatora?
           - Bo nie utrzymam sam tego mieszkania - wzruszyłem ramionami - Zbyt wysokie rachunki jak na jedną osobę, a czynszu nie płacę, bo jest moje. A Ty czemu szukasz pokoju?
           - Dopiero co przyleciałam z Londynu i na lotnisku ukradli mi telefon - weszła do kuchni, patrząc na blat.
           - Przepraszam, nie zdążyłem posprzątać...
           - Nic nie szkodzi, serio.
           - Przed świętami przyleciałaś do Nowego Jorku? - wskazałem gestem ręki na kręte drewniane schody chcąc pokazać jej pokój.
           - Zaczynam tutaj studia od stycznia i chciałam się wcześniej trochę rozeznać - weszła do dużego, jasnego pokoju z łóżkiem na środku, szafą i biurkiem oraz balkonem - I muszę przyznać, że trafiłam chyba na świetną okazję.
           - No ogólnie jeśli wynajmiesz pokój to cała góra będzie do Twojej dyspozycji. Ja sypialnie mam na dole, łazienkę i toaletę też także nie będziemy sobie wchodzić w drogę - oparłem się o framugę i skrzyżowałem ręce na piersiach.
           Cholera, naprawdę ten brytyjski akcent jest jednak pociągający.
           - Długo tutaj mieszkasz? - spojrzała na mnie, siadając na skraju łóżka.
           - Od roku, jakoś tak.
           - I studiujesz? Musisz jakoś utrzymywać to mieszkanie...
           - Studiuję zaocznie zarządzanie biznesem a tak to pracuję dorywczo gdzie się da. Do niedawna mieszkał ze mną mój kumpel, ale wyprowadził się do dziewczyny i musiałem znaleźć kogoś na jego miejsce - skinęła głową.
           - Cóż, chyba właśnie znalazłeś - uniosła w górę ręce by po chwili uderzyć otwartymi dłońmi w pościel i podniosła się, podchodząc do mnie - Jestem Vivienne Petroix, ale mów mi Viv - uścisnęła moją rękę.
           - To co, decydujesz się?
           - Tak.
           - No dobrze, no to super - przetarłem dłonie - Umowę przygotuję Ci na rano i zostawię na stole w salonie, a teraz, nie wiem... pomóc Ci przynieść jakieś rzeczy? Kiedy chcesz się wprowadzić?
           Viv zaśmiała się krótko, schodząc na dół.
           - Mam ze sobą tylko walizkę i nic więcej - zsunęła z ramion płaszcz, odwieszając go na wieszak przy drzwiach wyjściowych i otworzyła boczną kieszeń walizki wyciągając z niej pluszowe zielone kapcie, które zaraz wsunęła na stopy - Mogę zapłacić Ci z góry za trzy miesiące? Mam nadzieję, że do tego czasu uda mi się znaleźć jakąś pracę.
           - No pewnie, żaden problem. Ale to jutro te wszystkie formalności, teraz może trochę ochłoń po podroży. Jak chcesz to mogę Ci też pokazać kilka miejsc gdzie mogłabyś zapytać o jakąś robotę. W Nowym Jorku to nie problem - opadłem na kanapę, wyluzowany. Czułem, że jakoś się z nią dogadam.
           - Naprawdę? Super by było, bo ledwo znalazłam ten adres a co dopiero jak pójdę w miasto - zachichotała z walizki wyciągając kilka par butów, które ułożyła w specjalnej szafce obok moich.
           - Dobra to ja idę się odświeżyć i rozpakować.
           - Jasne, czuj się jak u siebie. Zaraz posprzątam ten bałagan w kuchni - mimowolnie gdy usłyszałem, że wchodzi na górę mój wzrok zjechał na jej małe, krągłe pośladki i aż uśmiechnąłem się szeroko w duchu.
           Wyciągnąłem telefon od razu pisząc do Maksa: "Brunetka z fajną pupcią".

___________________________________________

Cześć! 

Jest to moje pierwsze Fan Fiction, które postanowiłam opublikować dopiero jak napiszę całe.

Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu i będziecie czytali.

Bardzo proszę o Wasze opinie w komentarza, ponieważ bardzo zależy mi na Waszym zdaniu, Kochani!

Macie jakieś swoje opowiadania? Podawajcie mi linku na ASK'u (link po lewej stronie), a na pewno przeczytam.

Pozdrawiam! :)