ROZDZIAŁ SZÓSTY

17 GRUDNIA

                        - No i jak podoba Ci się nowa praca? – zagadałem w sobotę popołudniu, wchodząc do kuchni. Vivienne chyba wzięła się za porządki, ponieważ wszystkie talerze i szklanki powyciągała z półek i przecierała je czystą szmatką.

          - Jest super! Normalnie nie wiem jak się odwdzięczę Lisie za to wszystko.

          - Znając ją to zapewne nie będziesz musiała robić nic – uśmiechnąłem się, opierając o blat kuchenny – Poza tym jesteś jej asystentką, więc tak jakby już w jakiś tam sposób się jej odwdzięczasz.

          - No może i masz rację. Co robimy dzisiaj?

           - Robimy? – uniosłem łobuzersko jedną brew do góry – Chcesz robić coś ze mną?

           Efekt był natychmiastowy, brunetka zamachnęła się szmatką na moje ramię.

           - Jesteś głupi – mruknęła – I jeśli masz jakieś plany to okej, tak tylko pytałam, bo nie mam za bardzo co robić – wzruszyła ramionami. Przyłapałem się na tym, że zacząłem zwracać uwagę na jakikolwiek ruch z jej strony; uśmiech, grymas, wszystko.

           - Możemy pooglądać jakiś film albo pójść do klubu czy coś.

           - Nie lubię za bardzo klubów – mruknęła – Może więc być film, masz jakieś fajne?

           - Ja mam wszystko fajne – szturchnąłem ją, uśmiechając się pod nosem – To może szybciej będzie jak powiesz mi co lubisz oglądać? Horror, komedia, może jakaś sensacja?

           Podszedłem do stojaka z pokaźną kolekcją płyt DVD i przykucnąłem, wodząc wzrokiem po tytułach.

           - „Szybcy i wściekli”, „Troja”, „Saga Zmierzch”, „Straszny Film”, „Podstępne druhny”…

           - A masz „Wciąż ją kocham”?

           - No chyba sobie żartujesz – przewróciłem oczyma, zerkając w stronę Vivienne, która ochoczo przykucnęła obok – No nie będziemy chyba oglądać jakiejś dennej komedii romantycznej? – odparłem zrezygnowany.

           - To nie jest denna komedia romantyczna – burknęła – To jest piękna historia miłosna pokazująca, że istnieje jeszcze na tym świecie silne i prawdziwe uczucie.

           Wyciągnęła płytę i podała mi ją, uśmiechając się słodko.

           - Masz szczęście, że jesteś dziewczyną.

           - To taki specjalny dar przekonywania – rzuciła, wracając do kuchni.

           Włożyłem płytę do odtwarzacza DVD, włączając także kino domowe.

           - Jest dopiero siedemnasta, chcesz już oglądać? – zapytała, wkładając do szafek czystą zastawę – Jeśli tak to chyba na jednym filmie się nie skończy.

           - Jak dla mnie możemy obejrzeć kilka. I tak nie mam nic ciekawszego do roboty.

           - Zrobię popcorn – skinąłem głową na jej słowa i wyciągnąłem z lodówki Pepsi, zabierając ze sobą także dwie szklanki. Wszystko położyłem na szklanej ławie, siadając na kanapie.

           - Możemy później pójść na jakiś spacer – zaproponowałem, gdy Vivienne pojawiła się obok mnie z miską gorącego jeszcze popcornu. Usiadła po turecku, kładąc sobie zakąskę na między nogami. Nalałem Pepsi do obydwu szklanek, uprzednio włączając pilotem film.

           - No pewnie, że możemy.

           - "Dlaczego nie zadzwoniłaś?

           - Nie mogłabym" - przewróciłem oczyma, wlepiając wzrok w telewizor.

           - "Ale dlaczego?

           - Na sam dźwięk twojego głosu zmieniłabym zdanie."  
         
           - Oh, no błagam! - jęknąłem - Przecież takie rzeczy w prawdziwym życiu się nie zdarzają!

           Vivienne przekręciła głowę w moją stronę; jej oczy były zaszklone.

           - A właśnie, że się zdarzają. Nie masz pojęcia o prawdziwej miłości - pociągnęła nosem.

           - A skąd jesteś pewna, że nic na ten temat nie wiem?

           - Widać to po Tobie - burknęła, wracając do filmu.

           - Widać to po mnie? - spiąłem mięśnie - Co Ty sugerujesz?

           Dziewczyna wzruszyła ramionami zachowując się tak jakby w ogóle nie obchodziło ją to co do mnie w obecnej chwili mówiłem.

           - Po prostu nie wyglądasz na takiego chłopaka, który umie kochać. Te wszystkie tatuaże, słodka buźka, mięśnie... takim kolesiom zależy tylko i wyłącznie na zaliczeniu dziewczyny, a nie na jej kochaniu.

           - Każdą książkę oceniasz po okładce? - podniosłem się z kanapy, trochę za mocno ciskając poduszkę w kąt sofy - Nie znasz mnie, więc nie wyciągaj tak pochopnych wniosków, proszę.

           - To dlaczego nie widzę przy Twoim boku żadnej dziewczyny? Rozumiem, że nie przyprowadzasz panienek do domu? - skrzyżowała ręce na piersiach.

           - Przesadziłaś teraz - syknąłem - A dziewczyny nie mam, bo dla Twojej wiadomości moja ostatnia dziewczyna umarła - trzasnąłem drzwiami, będąc już w swoim pokoju.

           Byłem wściekły.

_____________________________

 

Wybaczcie za długość, wybaczcie za nudy, wybaczcie za tą przerwę.

LICENCJAT PEŁNĄ PARĄ.

Obiecuję poprawę.

Buziaki!