ROZDZIAŁ PIĄTY

14 GRUDNIA

          Koło godziny dziewiętnastej rozległ się dzwonek do drzwi. Podniosłem się z kanapy przechodząc obok Viv, która wisiała przy stole nad laptopem.

          - No Bieber, co się nie odzywasz - Max uderzył mnie pięścią w tors, wpuszczając przodem Lisę, która ucałowała mój policzek na przywitanie. Zamknąłem za nimi drzwi.

          - Od razu czuć, że w tym mieszkaniu jest też kobieta - czarnoskóra dziewczyna od razu wyciągnęła dłoń w kierunku mojej współlokatorki - Cześć, jestem Lisa, a Ty pewnie jesteś Vivienne.

          - Dokładnie tak - uśmiechnęła się lekko, witając z dziewczyną Max'a.

          - Mogę wiedzieć co tutaj robicie? - zapytałem, wracając na kanapę i ściszyłem telewizor. Mój przyjaciel dołączył do mnie, a Lisa przysiadła się do Viv.

          - Już nie mogłem słuchać jej tego ciągłego lamentowania, że nie poznała jeszcze Twojej współlokatorki - wytłumaczył się - Sam wiesz o co chodzi.

          Skinąłem głową, uśmiechając się. Byłem rad z tego, że dziewczyny się poznają. Nie chciałem, by Vivienne czuła się skrępowana podczas, gdy będą odwiedzali mnie znajomi tylko brała czynny udział i także dobrze się bawiła.

          - Co Ty w ogóle tak szukasz w tym komputerze, co? - Max odwrócił się w stronę stołu - Dobra, wiem, że Justin nie jest najlepszym kandydatem na współlokatora, ale ja szukałbym jakiegoś fagasa w jakimś ustronniejszym miejscu.

          Przewróciłem oczyma słysząc chichot obydwu dziewczyn.

          - Rozglądam się za jakąś pracą.

          - Hej, u mnie w robocie szef ostatnio szukał kogoś nowego - Lisa przykuła swoimi słowami uwagę naszej trójki, więc także odwróciłem się w stronę dziewcząt, ciekaw tej propozycji.

          - A co miałabym tam robić?

          - Pracuję w salonie kosmetycznym. Mogłabyś być moją asystentką. Całkiem dobrze płacą, a ostatnia dziewczyna wyleciała, bo nie potrafiła odróżnić nożyczek do paznokci, a nożyczek do skórek - wywróciła oczyma, a ja spoglądając na Max'a wzruszyłem ramionami. Dla mnie każda para nożyczek była taka sama. 

          - Jejku, naprawdę? Byłabym bardzo wdzięczna - Vivienne ochoczo przyjęła propozycję - Kiedy miałabym się tam wstawić?

          - Możesz nawet jutro. Podjadę po Ciebie z samego rana.

          - Super.

          - Dobra, laski, skończcie to lamentowanie i chodźcie pooglądać coś, bo zaraz musimy się zbierać - parsknąłem na słowa swojego przyjaciela i odwróciłem głowę w stronę telewizora.

          - Justin? - brunetka wyszła z łazienki w krótkich spodenkach do spania i białek koszulce. Trzymała pukiel wilgotnych włosów w jednej dłoni, by drugą ostrożnie je rozczesywać. Usiadła obok mnie na kanapie, podciągając jedną nogę pod pupę.

          - Hm? - mruknąłem, ściszając telewizor. Dobiegała godzina dwudziesta pierwsza, a jakieś pół godziny temu Max wrócił do domu razem ze swoją dziewczyną.

          - Gdzie tak w ogóle mieszkają Twoi rodzice? Nigdy mi o nich nie opowiadałeś - zaczęła, puszczając włosy i rozczesała je już bez zbędnych problemów. 

          Wziąłem kilka głębokich wdechów.

          - Mieszkali w New Jersey... 

          - Przeprowadzili się? 

          - Nie - mruknąłem, wpatrując się w pilota - Nie przeprowadzili się.

          Dziewczyna odłożyła szczotkę na szklaną ladę i skupiła całą swoją uwagę na rozmowie.

          - Zginęli w wypadku trzy lata temu. Jakiś pijany kierowca wyprzedzał busa i nie zauważył, że inny samochód jedzie z naprzeciwka - wzruszyłem ramionami, chcąc jak najszybciej skończyć ten temat.

          - Przepraszam, ja... ja nie wiedziałam. Nie musimy o tym rozmawiać - podniosła się z kanapy, ale w porę chwyciłem jej nadgarstek i pociągnąłem w dół, by usiadła z powrotem.

          - Spokojnie, masz prawo zadawać mi pytania, jest w porządku - uśmiechnąłem się chcąc rozwiać jej wątpliwości.

          - Ale trzymasz się jakoś, prawda?

          - A nie widać? - spojrzałem na jej twarz - Najgorsze już przeżyłem, a dużo pomógł mi też Max, więc daję radę. Potrafiłem sobie poradzić wtedy, więc radzę sobie teraz.

          - Ile mieli lat?

          - Mama miała czterdzieści pięć, a tato czterdzieści siedem.

          - Czyli była młodsza?

          - Tak - uśmiechnąłem się na ich wspomnienie - Tato często powtarzał, że kręcą go młodsze kobiety. Chyba teraz wiem po kim to odziedziczyłem. 

          Vivienne zaśmiała się krótko, kręcąc głową. Zastanawiałem się skąd u mnie taki spokój i opanowanie, gdy o nich mówię. Normalnie nie byłam taki wylewny na temat wypadku moich rodziców.

          - Miałeś z nimi dobry kontakt? - oparła się bokiem o oparcie, wpatrując we mnie z zainteresowaniem.

          - Oczywiście, że tak. Czasami zdarzały się jakieś kłótnie jak to w rodzinie, ale zazwyczaj o mało ważne rzeczy - wzruszyłem ramionami - Pamiętam jak kiedyś pokłóciłem się strasznie z mamą, bo nie chciała mnie puścić na imprezę do starszych kolegów. Miałem wtedy jakieś szesnaście lat. Potem dziękowałem jej parę razy, bo skończyło się na wezwaniu policji i karami w postaci robót publicznych - uśmiechnąłem się na wspomnienie tej chwili i poprawiłem na kanapie.

          - Pewnie teraz jest Ci ciężko... - pogryzła wargę.

          - Czasami tak... najbardziej wtedy jak są święta. Zazwyczaj siedzę sam i spędzam je przed telewizorem.

          - Ale musisz wiedzieć, że Twoi rodzice na pewno są z Ciebie dumni, że tak dobrze sobie radzisz - poczułem jej drobną dłoń na ramieniu, które potarła uspokajająco. Uniosłem kąciki ust do góry.

          - Czy ja wiem... mam też swoje małe grzeszki z których nie jestem zbyt zadowolony.

          - Nikt nie jest doskonały.

          Przeniosłem wzrok na jej twarz. Jej drobny nos był lekko zadarty co tylko dodawało dziewczynie uroku. Patrzyła na mnie z takim skupieniem i zainteresowaniem, że byłym w stanie opowiedzieć jej całe swoje dotychczasowe życie.

          - Cieszę się, ze trafiłem właśnie na Ciebie, wiesz? - uniosła brwi do góry, zaskoczona moim nagłym wyznaniem - Mas zdrowe podejście do życia i to mi się w Tobie chyba najbardziej podoba. Oczywiście nie biorę pod uwagę wyglądu, bo tutaj mógłbym wyliczać dość długo.

          Vivienne parsknęła śmiechem, a jej policzki zalały się małymi szkarłatnymi rumieńcami.

          - Boże, jesteś głupi - pokręciła głową.

          - Po pierwsze to jestem Justin. Znamy się tak krótko, a Ty już nazywasz mnie Bogiem? - poruszałem zabawnie brwiami, chcąc jakoś rozluźnić tą atmosferę.

          - Dobra, nie ważne - machnęła ręką - Zjemy coś? Głodna jestem.
          - Mamy mrożoną pizzę w zamrażalniku z szynką, serem i pieczarkami.
          - Nie lubię pieczarek - mruknęła, podnosząc się z kanapy.
          - No to ja zjem pieczarki - złapałem ją po raz kolejny za nadgarstek i także wstałem - Ale to zaraz, okej?
          Dziewczyna spojrzała pierw na moją dłoń, która oplatała jej kostkę, a potem na moją twarz. Uśmiechnąłem się lekko.
          - Dziękuję Ci.
          - Za co?
          - Za to, że ze mną porozmawiałaś. Nigdy jeszcze z nikim o tym nie rozmawiałem, nawet z Max'em - wzruszyłem ramionami - Jesteś pierwszą i chyba jedyną osobą, której powiedziałem to wszystko i mam nadzieję, że to zostanie między nami.
          - Nawet jeżeli chciałabym komuś rozgadać to nie miałabym komu.
          Spojrzała na mnie swoimi dużymi oczyma i uśmiechnęła się lubieżnie. Nie mogłem dłużej wytrzymać; przyciągnąłem jej drobne ciało do siebie i objąłem rękoma, zamykając w szczelnym uścisku. Pachniała wanilią, bardzo spodobał mi się ten zapach.
          - Dobra, co z tą pizzą? - usłyszałem jej cichy głos. Otworzyłem powieki zdając sobie sprawę z tego, że przez chwilę trzymałem ją w mocnym uścisku.
          - No chyba do piekarnika - uśmiechnąłem się i wszedłem do kuchni w nosie wciąż czując zapach słodkiej wanilii.