ROZDZIAŁ CZWARTY

13 GRUDNIA

                      Gdy wróciłem z pracy po szesnastej zastałem puste mieszkanie. Trochę mnie to zdziwiło, więc sięgnąłem po telefon i wybrałem numer Vivienne.

           - Justin, coś się stało? - głos miała pogodny, więc odetchnąłem.

           - Zastanawiałem się gdzie jesteś, zaraz zrobi się ciemno.

           - Jestem w Parku Centralnym, przyjdziesz? Są łyżwy i choinka duża - zaśmiała się do słuchawki.

           - Dopiero wróciłem z pracy - otworzyłem lodówkę - Znowu zrobiłaś obiad?

           - Nudziłam się. Kąp się, ubieraj i przychodź. Zaraz będą włączali światełka na choince!

           Radość w jej głosie była tak urocza, że nie potrafiłem odmówić.

           - No ale to trochę zejdzie, będziesz marzła? - wstawiłem lasagne do mikrofalówki - Idź gdzieś, żeby nie było Ci zimno.

           - Aww, jaki Ty jesteś troskliwy! - zapiszczała - Czekam przy choince, a Ty się zbieraj, pa!

           Odłożyłem telefon na blat kuchenny i po zjedzeniu obiadu wziąłem szybki prysznic. Uwinąłem się dość szybko; już po niecałej godzinie zamykałem mieszkanie, ciepło ubrany.

           Nowy Jork na święta Bożego Narodzenia wyglądał niesamowicie. Wysokie drapacze chmur przykryte białym puchem i kolorowe świąteczne ozdoby na ulicach przyprawiały człowieka o chwilę zdumy, o ciepły uśmiech na twarzy. 

           Znalazłem Vivienne - tak jak mówiła - przy ogromnej choince na środku Parku Centralnego. Jej włosy były rozpuszczone, a policzki zaczerwienione od mrozu. Wpatrywała się w migoczące światełka.

           - Widzę, że trafiła mi się ckliwa współlokatorka - stanąłem obok dziewczyny. Spojrzała na mnie tymi dużymi oczyma i uśmiechnęła się ciepło. Odwzajemniłem ten gest od razu.

           - To źle? 

           - Wręcz przeciwnie, przyda mi się w domu ktoś spokojny i zrównoważony - zachichotałem, przeczesując palcami włosy - Tak cały czas tutaj stałaś?

           - Oczywiście! Tu jest pięknie. Zima to chyba moja ulubiona pora roku, szczególnie w Nowym Jorku. 

           - Zmienisz zdanie jak przyjdą upały - rozejrzałem się dookoła; wszędzie było pełno świątecznych straganów i ludzi. Roześmianych, radosnych, rozgadanych. 

           - Na wakacje mam zamiar wrócić do Londynu. Nie wytrzymam tak długo bez mamy i bez siostry.

           - Oh, tutaj gorąco robi się już w kwietniu, więc na pewno się załapiesz. Idziemy?

           Spojrzała na mnie - Gdzie Ty chcesz iść?

           - No chyba nie zamierzasz stać tutaj cały wieczór, co? - zaśmiałem się i układając dłoń na jej plecach, pchnąłem Viv lekko w kierunku straganów - Może coś fajnego będzie do kupienia.

           - Tak, same pierniki i owoce w czekoladzie.

           - Truskawki w czekoladzie są najlepsze! - zatrzymałem się przy budce z ów łakociami i aż oczy mi się zaświeciły. Sprzedawczyni uśmiechnęła się do mnie ciepło ukaując rządek swoim białych zębów.

           - Podać coś?

           - Chcesz? - zapytałem - No skuś się, chociaż na truskawki.

           - Ja chcę winogron.

           - Dobrze, w takim razie raz truskawki i raz winogron - puściłem oczko młodej dziewczynie, która zarumieniła się lekko. Gdy zapłaciłem, odeszliśmy na bok.

           - Wszystkie dziewczyny tak podrywasz? 

           - Podrywam? Czemu tak sądzisz? - odpakowałem swoje łakocie, zabierając się za jedzenie. 

           - No proszę Cię... - pokręciła głową, uśmiechając się - Te uśmiechy i w ogóle. Wszystko widziałam.

           Przysunąłem się do niej - A co, zazdrosna jesteś, moja współlokatorko? - zacmokałem ustami brudnymi od czekolady.

           - Boże, Justin, głupi jesteś - uderzyła mnie w ramię, chichocząc - I nie, nie jestem zazdrosna. Ale ja na takie coś bym nie poleciała.

           - Jasne, tak tylko mówisz - burknąłem - I jak tam Twoje winogrona?

           - Pycha są - zsunęła w dużej wykałaczki następny owoc i wpakowała do buzi - Chcesz trochę?

           Wysunęła w moją stronę łakoć prawie, że pod nos. Zaśmiałem się i wziąłem w zęby czekoladową kulkę uważając, by nie ugryźć jej palcy. Patrzyłem Vivienne prosto w oczy. 

           - A widzisz, jednak poleciałabyś! - klasnąłem w dłonie widząc jak jej policzki pokryły się lekkimi rumieńcami.

           - Wcale nie, to od zimna.

           - Cieszę się, że na Ciebie trafiłem, naprawdę - parsknąłem śmiechem i obejmując jej drobną sylwetkę ramieniem ruszyliśmy dalej.

           - Jeździłeś kiedyś na łyżwach? 

           - Nie i nie mam zamiaru - pokręciłem głową dochodząc do barierek ustawionych wokół lodowiska i wsparłem się na nich -  A Ty? - spojrzałem na Viv. Patrzyła na mnie z wysniętą do przodu dolną wargą - O nie, nie, nie. Nie ma mowy, nie będę teraz jeździł.

           - No ale Justin - poprosiła - Jak teraz się zgodzisz to ja zrobię jedną rzecz na którą Ty będziesz miał ochotę, stoi?

           Skrzyżowałem ręce na piersiach i przyglądnąłem się dziewczynie.

           - Każdą?

           - Każdą - przytaknęła.

           - Dobra, stoi. Ale ja nie mam łyżew, skąd je weźmiemy? 

           - No z wypożyczalni! W jakim Ty świecie żyjesz? - parskęła i łapiąc mnie za nadgarstek pociągnęła w kierunku kasy biletowej.

           Miałem w międzyczasie chwilę, by zastanowić się nad tym, skąd u niej tyle energii.

           

                      - Wooaaah! - krzyknąłem, próbując zakręcić piruet, który nie wyszedł mi zbyt profesjonalnie.

           - Justin, uważaj! - Vivienne roześmiała się radośnie jeżdżąc dookoła mnie. Niezbitym dowodem było to, że już wcześniej miała styczność z łyżwami.

           - No co? Uczę się - rozłożyłem ręce, by trzymać równowagę - I przy tym wyglądam jak ostatni idiota.

           - Wcale nie! - podjechałem do barierek i złapałem się ich mocno. Dziewczyna pojawiła się u mojego boku; stykaliśmy się ramionami.

           - Dobra, te łyżwy nie są takie złe - uśmiechnąłem się - Ale nawet nie wiedziałem, że rozkładają tutaj lodowisko. Rzadko bywam w parku.

           - Naprawdę? Przecież tutaj jest pięknie! - szturchnęła mnie i zaczęła powoli jechać we właściwym kierunku. Odpychałem się ręką od barierki.

           - Jakoś wcześniej mnie tutaj nie ciągnęło - wzruszyłem ramionami.

           - A czym się w ogóle interesujesz tak na co dzień? - przystanęła, patrząc na mnie.

           - Lubię jeździć na deskorolce, ale w zimę to mało możliwe, bo jedżdżę tylko na świeżym powietrzu.

           - I tylko to? - wsparła się o barierki, grzebiąc łyżwą w lodzie - Na pewno masz takie hobby, któremu możesz oddać się o każdej porze roku.

           Zamyśliłem się na moment.

           - Oh, no.. Szczerze mówiąc to nie mam. Jakoś, nie wiem... Ciągle podoba mi się co innego. Na przykład teraz spodobały mi się łyżwy - zachichotałem.

           - A tatuaże? Z tego co widziałam to masz ich bardzo dużo - spojrzała na moje nadgarstki - Malowałeś, w sensie, projektowałeś je kiedyś?

           - Haha, jakbym zaczął to era tatuaży chyba by się skończyła, naprawdę - zmierzwiłem dłonią włosy - Nie mam kompletnie talentu plastycznego.

           - A skąd pomysł, by ich tyle mieć?

           - Kiedyś zrobiłem sobie jeden i tak już zostało, że co chwilę robię kolejny - wzruszyłem ramionami - Podobają mi się. Jest tyle świetnych wzorów, że nie mogę nigdy się zdecydować.

           - Też bym chciała jakiś - zaśmiała się - Ale się boję, że będzie bolało.

           - Boli tylko z początku, potem już da się przyzwyczaić.

           Zdałem sobie sprawę, że bardzo dobrze dogaduję się z Vivienne. W tej chwili czułem, że nasza przyjaźń nie zrodziła się tylko dlatego, że mieszkamy razem. Powstała ze słowa, które chcieliśmy sobie przekazywać.

_____________________________

Jedno mam pytanie do Was - czy chcecie, by rozdziały były dłuższe? Mogę połączyć dwa w jeden, ale wtedy opowiadanie skończy się bardzo szybko.